Nie ma przewodnika po Sandomierzu, w którym nie sięgano by do “Monografii Miasta Sandomierza” autorstwa ks. Melchiora Bulińskiego. Sięga się po nią również w naukowych opracowaniach, a każdego dnia przewodnicy oprowadzając turystów opowiadają historię miasta zaczerpniętą z dzieła tego niezwykłego człowieka.

Do dnia dzisiejszego Stare Miasto zachowało wiele cech historycznego układu.
W przeciągu stuleci doszło jednak do zatarcia jego niektórych jakże istotnych elementów.
“Zagubiła się” ulica wybiegająca z południowo-zachodniego narożnika Rynku.
Niegdyś ulica ta przechodząc obok nieistniejących już klasztoru Dominikanów i kościoła Marii Magdaleny prowadziła do Bramy Krakowskiej.

Dzisiaj pozostał z niej jedynie “przesmyk” biegnący wzdłuż ogrodzenia, za którym stoi jeden
z najstarszych (z przełomu XIV/XV w) gotyckich domów w Sandomierzu. W roku 1809 gościł
w jego murach Książe Józef Poniatowski. Teraz mieści się tam biuro obsługi klienta Telekomunikacji Polskiej.

W ocalałym skrzydle klasztoru Dominikanów (1645r.) swoją siedzibę ma Urząd Miasta.
Po kościele Marii Magdaleny pozostał jedynie “ślad” w postaci zarysów na wybrukowanej płycie
za Urzędem. Ten wąski przesmyk dochodzi do ulicy Mariackiej. Dawna nazwa (ul. Złota) została zmieniona na ul. Melchiora Bulińskiego.

To bardzo piękny fragment starówki. Zobaczyć stąd można wspaniałą panoramę na Pałac Biskupa, dawną kanonię (1772r.) dawny Dom Księży Emerytów wybudowany w latach 1721-1724 (obecnie Instytut Teologiczny), gotycką Katedrę i barokową dzwonnicę.
Stąd roztacza się wspaniały widok sięgający aż po horyzont gdzie Wisła znaczy swoje sławne “S”,
a w oddali na wzgórzu Staromiejskim stoi romański kościół św. Jakuba z klasztorem Dominikanów.

Otoczenie znamienite. Lecz sama ulica?

Szpetne pojemniki na śmieci. Porzucony fragment słupa “wtopiony” w chodnik wydaje się być elementem jakby od zawsze tu obecnym. Zniszczony murek i balustrada, która nie stanowi zabezpieczenia dla przechodniów i bawiących się w pobliżu dzieci. Brakujące krawężniki
i fragmenty bruku poprzerastane trawą, połamane cementowe płyty chodnikowe... to elementy, które przesłaniają i skutecznie niszczą ten uroczy widok.

Wydaje się, że niewielkim nakładem można doprowadzić ten fragment do należytego stanu. Wymienić cementowe połamane płyty na granitową kostkę zachowując po jednej ze stron rynsztok na wody deszczowe. Wymienić zniszczone krawężniki, wyreperować murek i założyć stosownie zaprojektowaną, przystającą do miejsca i otoczenia balustradę. Założyć kameralne, nastrojowe oświetlenie, postawić ławeczkę...

Ulica Bulińskiego może być znakomitym, pełnym uroku miejscem spacerów tak mieszkańców
i Gości odwiedzających nasze miasto.

Ksiądz Melchior Buliński chyba na to zasłużył.

18 lipca 2003r                                                                                                                                                              SSI