str.11
 

“Miasto zabytkowe – pisaliśmy w innym miejscu – może przetrwać jedynie wtedy, gdy mieszkańcy cenić będą jego walory, widząc w nich wartość obiektywną, jak i – co spotyka się częściej – sposób na życie”
(Buko, Kajzer 1996, s. 485).

Ochrona dziedzictwa kulturowego miast wymaga przyjęcia, ale i stosowania w codziennej praktyce nowej filozofii planowania i rozwoju przestrzennego miasta. Mieszczą się w niej nie tylko plany nowo powstających i ochrona istniejących obiektów, ale również wkomponowanie w przestrzeń miejską tam gdzie to tylko możliwe, Sandomierza zaginionego – którego materialne ślady ujawnia archeologia.

Wielkim społecznym celem dotąd zrealizowanych i przyszłych badań, pozostanie więc włączenie odkrywanych struktur kopalnych we współczesny krajobraz miejski tak, aby historia i teraźniejszość wzajemnie się przenikały
i uzupełniały. Dopiero wówczas w pełni ujawni się dalekosiężny cel archeologii, jakim w przypadku zabytkowych zespołów miejskich jest wyjaśnianie przeszłości, ale i proces ciągłego pomnażania ich dziedzictwa kulturowego.
Jest to zadanie, które będzie realizowane tak długo, jak długo istniał będzie Sandomierz”.
 
Andrzej Buko “Początki Sandomierza” Warszawa 1998
Zakończenie
 
 
 
 

Plan pozbawiony jest Strefy Ochrony Archeologicznej “W” przez co jednocześnie warunków i zasad w niej obowiązujących jak chociażby:

Na obszarze objętym strefą "W" ścisłej ochrony zabytków archeologicznych obowiązuje:

1.

   wszelka działalność budowlana obejmująca prace ziemne wymaga poprzedzenia badaniami archeologiczno-
    architektonicznymi;

2.

   eksponowanie odkrytych w wyniku badań archeologiczno-architektonicznych części zabytków archeologicznych,
    w tym zabytkowych wnętrz, piwnic, murów oraz reliktów miejskich fortyfikacji obronnych:
    a) w podpiwniczonych częściach obiektów i kamienic,
    b) w nawierzchniach ulic, w tym w szczególności w ulicy Zamkowej.
    c) w rejonie pierwszej wczesnośredniowiecznej osady.

3.

   dopuszcza się prowadzenie prac porządkowych, nie wnikających w głąb gruntu w otoczeniu zabytku.
 

Zabrakło chociażby z formalnego punktu widzenia zapisu potwierdzającego, iż cały obszar objęty Planem jest zawarty w Strefie Ochrony Ekspozycji “E” i Strefie Ochrony Krajobrazu “K” jakie są ustanowione MPOZP z 1989 roku oraz określeniem warunków i zasad jakie z tego faktu wynikają.
 
 

Strefa Ochrony Krajobrazu “K”

W celu ochrony obszarów, które ze względu na konieczność zachowania najcenniejszych widoków i panoram
na sylwetę Miasta, wymagają szczególnie starannego kształtowania przestrzeni wyznacza się strefę ochrony
i kształtowania krajobrazu.

W wyodrębnionej strefie wprowadza się zakaz zainwestowania w terenach otwartych oraz komponowanie nowej zabudowy z uwzględnieniem powiązań widokowych w skali lokalnej i miejskiej.
 

Strefa obejmuje:

Obszar ustalony MPOZP z 1998 roku i stanowi stanowiące bezpośrednie przedpole płaszczyzny ekspozycji oraz odbioru sylwety Miasta a także atrakcyjne krajobrazowo miejsca, z których występują wglądy na panoramę Miasta
i dalekie widoki na zewnątrz Miasta, a których percepcja odbywa się z ważnych punktów widokowych:

●

   wzdłuż głównych ciągów komunikacyjnych,

●

   obszaru doliny Wisły,

●

   obszarów wzdłuż ulic Krakowskiej, Jana Pawła II, mostu na Wiśle, Żwirki i Wigury, Podwale Górne
    i Staromiejskiej,
 

Ochrona i kształtowanie krajobrazu w sposób umożliwiający zachowanie atrakcyjnych widoków i panoram Sandomierza wymaga działań ukierunkowanych na:

1.

   kształtowanie nowej zabudowy harmonijnie powiązanej z otaczającym krajobrazem, dostosowanej
    i podporządkowanej specyfice miejsca; w przypadku kreowania nowych zabudowań należy uwzględnić wpływ ich realizacji na odbiór sylwety Miasta (oceniony w oparciu o przeprowadzone ekspertyzy widokowe
z określonych punktów widokowych w odniesieniu do skali lokalnej i ogólnomiejskiej),

2.

   ochronę przed zainwestowaniem terenów stanowiących wartościowe elementy krajobrazu otwartego,

3.

   zachowanie i rekultywację wszystkich istniejących zespołów przyrodniczych,

4.

   utrzymanie i podkreślenie w kompozycjach urbanistycznych, indywidualnych cech ukształtowania

 

   i zagospodarowania terenów otwartych.